Heyrði á tali eldri kvenna..

Ég var rétt í þessu frammi í eldhúsi að laga heitt te, enda kvefuð. Eins og vanalega var kveikt á Rás 2, og Svæðisútvarpið var í gangi, kona frá Egilsstöðum að spjalla við eldri konur þar. Mér heyrðist þær segja að þær væru allar fæddar milli 1920-1930.

Það sem þær voru að tala um var kreppan sem var í kringum 1930, ég hef einmitt nýverið verið að læra um kreppuna sem var þá, sem var mikið verri en kreppan í dag. Sumt fólk átti ekkert til að missa, Reykjavíkurborg reddaði fólki dagsvinnu, einn dag í einu, sú vinna var kölluð Bótavinna ef ég man rétt.

Unnið var við að moka snjó og þessháttar störf, pælið í þessu, hvað við höfum það flest mikið betra en fólkið á þessum tíma.

Sumir finnst mér kvarta of mikið undan kreppunni, sá vægir sem vitið hefur meira hef ég oft heyrt, og mér finnst það eiga við þetta líka. Fólk á að vísu erfitt hérna á Íslandi, en í mikið færri dæmum en var í den.

Kreppakreppakreppakreppa.... við heyrum ekkert annað þessa dagana, ég vil bara að þetta sé lagað, það vantar að sumu leiti enn fagfólk í þessi störf..

Hææææættttuuuuuum að væla og gerum eitthvað í þessu... mér er sama hvað forsetin mismælir sig oft í einhverjum viðtölum, mér er sama hvað það er endalaust spunnið í kringum þetta hjá ráðherrum...... bara að það sé gert eitthvað! oh!

Svona kallar sko!

Steingrímur Joð finnst mér fyndinn kall, þessi mynd af honum hefur verið dreyft víða á netinu, mér finnst hann alveg ómótstæðilega fyndinn kall!



Svooooona kallar sko!

Neinei, hann hefur örugglega verið bitinn í rassinn af hval, dreymt hval hóta sér eða jafnvel núliðna hvali.. jafnvel gæti hann verið Skröggur hvalanna.. hihihihihi!!!

Þjóð, ekki þjóð?

Gerið þið það, segið mér að það hefur allt farið framhjá mér - annars er ég heldur betur ekki að taka eftir neinu. Það eina sem hefur vakið athygli mína í fréttum síðustu vikuna er dúfnakofamálið, dáin kona fannst í dúfnakofa, á Íslandi!
Er þjóðin algjörlega að ganga af göflunum, fyrst pólitíkin, sem gerði upphaflega bara upp á milli flokka, og utan flokksins voru ekki ill augu sem litu hvor á aðra. Núna er þetta farið að vera persónulegt og þeir sem styðja þennan flokk eru fáráðar eða eitthvað álíka, virkilega, getum við hætt að taka upp þjóðerni annarra þjóða?

Erum við þjóð?

Stöndum við ÖLL saman?

.. nei?

Einmitt, engum er sama um pólitík, ekki skrítið þar sem peningar eru farnir í vaskinn vegna þeirra sem.. sem gera hvað? Eiga mestan pening og eyða honum í alskyns vitleysu? Það hef ég heyrt og margar aðrar sögur, héðan og þaðan.

Ég hef farið út í þetta með ykkur hvað þjóð þýðir, og líkt og orðið þjóð, sem er hugtak, merkir t.d. katakomba eitthvað. Katakomba eru grafir kristinna manna, svo ég sé ekki að flækja málin neitt sérstaklega fyrir þeim sem ekki vita það.

En þjóð, erum við þjóð, eða bara einstaklingar sem hugsa bara um okkar eigin hagnað og þeirra sem eru næst okkur, Siggi og Gunna í næsta húsi mega bara fara fjandans til, því þau eru ekki vinir mínir. Hvað er að?

Þjóð stendur saman, fólkið sem fór saman á Austurvöll til að mótmæla, og á fleiri stöðum á landinu, það er þjóð, eða réttara sagt þeir sem héldu friði og voru ekki að ráðast á lögregluna - hún gerði fólkinu í landinu ekkert. Verndar bara aðra Íslendinga fyrir reiðum Íslendingum, eruð þið að pæla aðeins núna?

Gott.

Í alvöru talað, þá er hugur minn frekar hjá konunni sem fannst dáin, heldur en ríkisstjórninni - kreppan hefur komið áður, búin að læra um hana. Við komumst upp úr henni með því t.d. að setja toll á innfluttar vörur líkt og aðrar þjóðir. Eigum við ekki að redda okkur með því að selja allt kannabisið eða hvað sem þetta nú er, út til útlanda? Myndum við ekki græða hellings pening á því?

Nei allt í lagi, ég bara spyr.. en það væri samt sniðugt!

Hugsum aðeins um þetta og svörum svo spurningum... hættum að láta þessa pólitík tröllríða öllum samskiptum við vini og vandamenn - þeink jú verí möts!

Áfram Jóhanna!

Jóhönnur... það er eitthvað við þessar Jóhönnur, allavega margar!

Ég fylgdist með Spaugstofunni, fannst lagið þeirra best, úr súperstar. Man samt ekki hvernig það var, en það var um Jóhönnu Sigurðsdóttur, ég hlakka til að sjá hve vel sú kona mun standa sig. Hef alveg bullandi trú á henni!!

En já, held áfram með byrjun bloggsins, Jóhönnur, hún heitir Jóhanna, þekki nokkrar Jóhönnur svolítið. Get nú held ég bara tryggt það að margar Jóhönnur eru góðar. Svo eins og ég segi, Jóhanna mun standa sig.

Hennar tími mun koma! Nei, hann er kominn? er það ekki?

Sendi ykkur hlýja geisla...við förum að sjá í ljósið... einhvern tímann!

Smá svona p.s. í lokin, segir maður ekki Jóhönnur?

Pælingar unglingsins....

Ég var að labba heiman frá Rafni upp í FAS fyrr í vikunni, ég ákvað að fara á milli húsa og í gegnum búðina. Ekki löng leið eða neitt svoleiðis, sá litla stráka sem voru eitthvað að kalla og brjóta svell, það var allt í lagi, þeir voru svolítið frá mér. En þegar ég var rétt komin yfir götuna byrjaði ég að hiksta, og þeir sem umgangast mig oft og hafa væntanlega heyrt mig hiksta vita vel að það er frekar hár hiksti.

Ég reyndi að bæla hann niðri í mér, en allt kom fyrir ekki, hann var þarna kominn til að vera. Ég hélt göngu minni áfram, óskaði þess svo að þessi hiksti færi. Þegar ég var komin rétt fyrir aftan bakdyrnar á búðunum (miðbær kallast þetta) dró ég inn andann og gekk rakleiðis eins og ég hefði séð eitthvað fyrir aftan mig og út hinu megin.

Enginn hiksti!!

Hann hætti vegna stressins!


Þar sem ég labba í flestum tilfellum heim til mín úr skólanum hlusta á iPodinn minn. Er frekar "mannfælin" þegar ég er úti að labba og horfi mikið niður þegar fólk keyrir framhjá, annars ósjálfrátt held ég að fólk haldi að ég sé í fýlu, að gráta eða eitthvað annað.

Held mjög greinilega að ég líti alltaf útfyrir að vera grenjandi eða í fýlu þegar ég labba...

Ég lít alltaf til beggja hliða, hægri, vinstri, bíð ef bíll er nálægt eða geng yfir ef engan bíl er að sjá eða langt í bílinn. Dríf mig alltaf yfir, þó það sé langt í hann.

Með tónlistina í botni labba ég, eini tíminn sem ég gef mér virkilega til þess að hlusta á tónlist. Hugsa lítið um annað á leiðinni heim en um lagið sem ég hlusta á og syng með í huganum.

Lækka samt alltaf þegar ég mæti einhverjum, ávani, vil ekki að fólk spái í því á hvað ég hlusta. Annars hlusta ég mest á Emilíönu Torrini, Lay Low, Sigur Rós og Ragnheiði Gröndal þessa dagana, og já tónlistina úr Mamma mia að sjálfsögðu!

Mig langar ekki til að verða fyrir bíl, er svo slysahrædd manneskja... enda aldrei neitt alvarlegt gerst fyrir mig, eða jú, kyngdi perlu þegar ég var lítil á leikskólanum, stórri. Datt á andlitið líka, var rosalega bólgin og er með tvö ör undir nefinu eftir það.

Annars þessvegna lít ég til beggja hliða - til að lenda ekki fyrir bíl. Ég er heyrnalaus fyrir umhverfinu, tónlistin í botni.


Tilgangslausara blogg fyrirfinnst varla í bloggheimum um þessar mundir.. pælingarnar mínar bara!

Þið eruð ekki þjóðin!

Hver man ekki eftir þessari frægu setningu Ingibjargar Sólrúnar. Við erum ekki þjóðin, eða jú, að vissu leyti erum við þjóðin, það lærði ég í dag og uppúr glósum sem ég fékk í sögu 103 stendur orðrétt:

Þjóð köllum við þann hóp fólks sem þekkist ekki allt persónulega, en finnur til samkenndar, á sér sameiginlegt nafn, sameiginlega upprunasögn og sameiginlega menningu sem skilur það frá öðru fólki, stundum sérstakt tungumál, stundum sérstök trúarbrögð.

Sko, við erum sko aldeilis víst þjóðin, við stöndum saman, reyndar upp á móti fleiru fólki í þjóðinni, þar sem við vinnum til samkenndar með þeim. En nú er ríkisstjórnin fallin, ég alltaf fyrst með fréttirnar, og Jóhanna Sigurðardóttir líklegast að verða forsætisráðherrann okkar, eða er hún kannski orðin það?
Mér finnst það annars magnað, forsætisráðherra, Jóhanna Sigurðardóttir, sem ég man vel eftir þegar ég lenti á þingi þegar ég var yngri þegar ég var að kíkja hvort ekki væri eitthvað merkilegt í sjónvarpinu. Hún er flott í þetta starf, held ég. En hún bruðlar, en ég treysti henni samt.

Ég er ekki sjálfstæðismanneskja og ekki framsóknarmanneskja heldur...

"Hélt með" Vinstri-Grænum þegar ég var yngri útaf nafninu, grænir og vinstri, hentar mér. Er ekki flokksbundin í dag enda finnst mér allir bulla tóma þvælu og ekki standa á sínu, afhverju er þetta ekki bara eins og í den, Íhaldsflokkur, Alþýðuflokkur... eitthvað meira, man ekki hvað, ha?
Afhverju þarf að gera hlutina erfiða og gera fólk atvinnulaust, svar við því, takk fyrir pent, strax!

Mig langar rosalega til að skrifa grein og senda í moggann, sýna að við höfum munn, allavega putta til að tala líka. Ég myndi mæta á mótmælendafundina á Austurvelli jafnvel halda ræðu. Bara. Ef ég gæti sko. Án öskranna, þoli ekki svoleiðis. Sýnir bara frekju og lítinn vilja, bara frekju!

... þið eruð ekki þjóðin...

... það er nefnilega bara ég!

múha, múha, múha...

Er þetta það sem við viljum, elsku íslenska þjóð?

Ég er farin að hallast að því að 98% þeirra sem segjast ekki vilja lesa neitt um þessa kreppu lesi víst helling og sleppi öðru. Elsku besta fólk, þetta mun eflaust gleymast eins og dæmi má nefna; Fyrrum gjörðir Davíðs og Bejing ferð Þorgerðar Katrínar.

Fyndið, já, að sumu leiti allavega. Friðsæla Ísland og fögru flón sem hér lifa, nei afsakið, fögru fljóð meina ég. Ekki flón. Bið innilegrar afsökunar. Nei, samt, eiginlega ekki.

Ísland er eitt stórt kreppuljóð, og kreppuhljóð og kreppuhjól, í dag allavega.

Ég finn að sjálfsögðu til með forsætisráðherra Íslands, óska honum góðs bata og vonandi fer allt vel. Ánægð með að Ingibjörg Sólrún sé í lagi og allir sáttir, nei afsakið. Ekki sáttir. En við erum flest sammála um þetta, að þó sumum finnast aðrir óhæfir í starfi - óska þeir þeim samt ekki dauða. Margir segja það víst í bræði sinni og vita innst inni eins og allir að hann meinar það ekki.

Persónulega myndi ég mæta á mótmælin á morgun, íklædd appelsínugulum lit, sitja í grasinu og smita fólk út frá mér með jákvæðni og syngja einhverja fallega söngva, með engan varðeld heldur blómahrúgu. Þó ég viti vel að fólk hlusti ekki á mig, þá finnst mér nóg komið af skyrkasti, klósettrúllum og eggjum og öllu þessu jukki sem þið eyðið á húsið og lögguna. Tala nú ekki um það hve niðrandi það er að skíta í poka og míga og kasta í átt að lögreglu - það skemmir ekki mannorð lögreglunnar heldur þeirra sem gera svona heimskupör.

Þeir eiga hrós skilið sem gefa lögreglunni kakó og túlipana!

Ást og umhyggja !

Skissur - aulahúmorinn minn!

Í fyrsta tíma skóladagsins bjuggum við okkur til skissubækur við krakkarnir sem erum hjá Sigga Palla í vali. Ég hélt ég myndi ekki gera neitt í þessa bók, þar sem ég er svo lengi að koma hugmyndum á blað ( eða bara svona fljót að hugsa ? ) að ég er komin með eitthvað allt annað í huga eftir stuttann tíma.

En ég veit ekki hvort það sé æskilegt að djóka með mótmælin, en hér er ein svona, upp á djókið!

 

Svo hérna aðeins um Obama, og svo það sé alveg á hreinu er ég ekki kynþáttahatari, mér finnst eins og flestöllum öðrum stórkoslegt að sjá hann taka við af Bush!!!:

 

Og að lokum, emo poppkorn!

Fyrir þá sem langar að sjá meira, verða þeir víst að vera feisbúkk vinir mínir til að sjá myndirnar sem ég set þar inn. EN allur réttur er áskilinn og þannig babbl, ef fólk vill setja þetta inn á eitthvað eða eitthvað ( ólíklegt, but so what), þarf að tala við mig fyrst og fá leyfi.

 

Minningin lifir!

Mér finnst tilvalið þar sem ég lét verða að því að skanna myndina inn, að setja textann aftur í nýja færslu um hana Sveinu ömmu mína. Falleg, sterk og yndisleg kona, sem var svo heppin að vera með rautt hár.



Hér er hún, hún langamma mín, Sveinborg Jónsdóttir(Jörgensdóttir)

Sveinborg langamma mín heitin, Sveina amma var rauðhærð, sítt hárið hennar og þetta fallega rauða hár. Ég fékk ekki að sjá það, því ég man bara eftir henni með hvítgráa hárið hennar. Afi færði mér mynd af henni frá unga aldri, ung dama sem situr með alheiminn í augum sér, og þetta síða, síða hrokkna hár. Rauða hár. Í myndarammanum er lokkur úr hári langömmu, og er ég set hár okkar saman, er liturinn nauða líkur. Þess vegna fórna ég ekki háralitnum mínum - langamma hélt svo mikið upp á mig og rauða hárið mitt. Bara ef hún gæti séð það núna.

Ég sat og beið út í bíl, beið eftir því að mamma væri búin að banka og athuga hvort að Sveina amma væri heima, og Jón langafi þegar ég var yngri. Þegar var veifað mér var langamma komin til dyra, ég litla feimna rauðhærða langömmustelpan faðmaði langömmu og langafa. Lykillinn hægra megin við hurðina var alltaf á sínum stað, til hægri þegar úr forstofunni var komið var lítið borð undir síma og stóll þar við hliðina. Skeinkur á móti með fullt af gömlum myndum, af langömmu og hennar systkinum þar á meðal. Og mjög oft kom sú spurning á vörum mér hver þetta væru nú aftur. Amma Sveina var alltaf með kex og smurosta á borðinu, ég man eftir lyktinni af smurostinum og mér þótti alltaf bara gott að borða kexið og smurostinn hjá ömmu, ekki nein staðar annarsstaðar. Eldhúsið var lítið og fíngert, eins og langamma. Eldhúsborðið var hringlaga og amma sat næst klukkunni við vegginn og útvarpið, alltaf út í horni. Nuddaði höndunum saman eða hélt annarri undir höfðinu og horfði á mig þegar ég sagði frá einhverju og kinkaði kolli.
Ég man að í gestaherberginu var skápur og þar voru litir, fimmhyrndir vaxlitir og litabækur með fullt af myndum, lituðum og ólituðum. Merktar frænkum og frændum mínum. Þar lágum við systurnar á gólfinu og lituðum og reyndum að haga okkur vel - því við vorum hjá langömmu.
Ég forðaðist það að fara á klósettið hjá langömmu því þar var allt svo fínt og ég vildi ekki óhreinka neitt, eða skemma. Frekar hélt ég í mér þar til við komum til ömmu Rósu og Axels afa.
Eina minningin mín um Jón langafa var sú að hann sat með öndunarvél, og langamma spurði mig hvort mér þætti þetta ekki skrítið tæki.
Stofan hjá þeim var eins og í bústað hjá konung og drottningu, sófasettið var svo fínt að það þurfti að fara varlega. Stórt málverk af fossi á veggnum og skeinkir upphlaðnir myndum af fjölskyldunni.

Ferðir okkar fóru að verða færri til langömmu með árunum, þó ég bað alltaf um það að kíkja á langömmu. Síðasta minningin mín um langömmu var sú þegar við fórum til hennar á hjúkrunarheimilið sem hún bjó á síðasta árið sitt, og þar bauð hún okkur nokkra súkkulaðimola - reyndi að fela fyrir okkur að hún væri orðin verri í lungunum.
Ég held að langamma hafi verið sú kona sem ekki vildi láta sjá á sér að eitthvað amaði að henni. Hún var móðir Axels afa, og ég sé vel að þau tvö, og systur afa hafa vel bein í nefinu.
Langamma og langafi bjuggu að Núpi, sem þekkist núna sem Kaffi Krús á Selfossi, langalangamma mín og langalangafi minn byggðu það hús, ykkur til fróðleiks.
Ég las það í minningargreininni að amma varðveitti íslenskuna sína, og vildi ekki heyra vonda íslensku, ég ætla að virða það og gera slíkt hið sama. Langamma mín var og er ein stærsta konan í mínu lífi, þrátt fyrir hversu lítil og nett hún var.

Nú hvílir elsku langamma mín á himnum, rauðhærður engill sem gætir afkomenda sinna og allra þeirra sem henni þótti vænt um. Það eru að verða fjögur ár síðan hún kvaddi okkur, en hún mun að eilífu lifa í hjörtum afkomenda hennar. Okkur þótti öllum yndislega vænt um þessa góðu konu !

Hver var ég?

Vönkuð reisti ég mig upp af heldur hörðum stað. Nei, þetta gat ekki verið rúmið mitt. Eftir að ég hafði teygt úr mér og nuddað stírurnar úr augunum, sá ég að ég væri stödd í miðborg New York. Ég hafði þá lagt mig á bekk, allavega vissi ég ekki betur en að svo hafi verið. Þarna stóð fólk, eldri hjón, frekar hugguleg í fari, en vel klædd. Spurðu hvort ekki væri í lagi með mig, að ég hefði legið þarna frá því fyrr um daginn, þegar þau voru á leið í bankann. Ég leit betur í kringum mig, ákvað að bíða með það að standa upp og afþakkaði vatnsflösku sem frúin var að silast eftir í hliðartösku sinni.
,, Það er í lagi með mig, takk fyrir að hafa auga með mér,"
Svaraði ég, og hélt svo áfram eftir andartaksþögn
,, en ekki getið þið sagt mér hve langur tími leið frá því þið fóruð í bankann?"
Frúin, sem virtist ríkjandi í hjónabandinu, svaraði mér um hæl, eins og hún hafi búist við spurningunni.
,, Við gengum hér framhjá um 9.00 leytið, klukkan er núna rétt um 12.00 leytið, svo þú hefur verið hér í a.m.k. þær þrjár klukkustundir. "
Það var augljóst að þeim var ekki sama um mig, hversu furðulegt sem það nú er. Ég ætlaði að rífa mig upp af þessum stað, en fæturnir voru jafnþungir og blý. Þetta var frekar vandræðalegt, þar sem útgangurinn á mér var ekkert hróslegur, hvernig svo sem á því stóð.
,, Ertu viss um að þú spjarir þig, vinan?"
Hélt frúin áfram áhyggjufull.
,, Já, takk fyrir, ég verð að drífa mig!"
Ég dreif mig og mína blýfætur að næsta stóra glugga og speglaði mig í honum, ég varð að drífa mig, það voru aðeins tvær klukkustundir í starfsviðtalið mitt. Og ég ætlaði að fá þetta starf, ég var búin að bíða eftir þessum degi. Þegar ég sá mig í glugganum hélt ég að það ég myndi fá áfall. Þetta var ekki ég, nei, ég trúði þessu ekki. Ég var ekki sú sem stóð þarna, brúnt hárið, falt andlitið, víðu gallabuxurnar og hettupeysan. Hver var þetta? Ekki var þetta ég?
Ég gekk upp að næsta manni, maður í frakka, með svartan kúluhatt og virðuleg gleraugu.
,, Afsakið, geturðu sagt mér hvaða dagur er í dag?"
Maðurinn var heldur forviða að sjá, en svaraði af kurteisi.
,, Það er 15. júlí."
Það gat ekki verið, ég hafði misst 3 daga úr lífi mínu - hvert fóru þeir eiginlega? Ég hélt áfram að spyrja manninn sem var farinn að horfa verulega skringilega á mig.
,, Ekki geturðu sagt mér hvaða ár er? "
Maðurinn lyfti upp augabrúnunum en svaraði mér þó.
,, 1999 "
Ég gapti, hvernig gat það verið! Hver var þessi stelpa sem ég sá í spegilmynd minni. Hvað var að gerast!
,, Ertu alveg viss herra? Ertu viss um að það sé árið 1999?"
Maðurinn varð orðlaus og gekk í burtu. Þetta var of mikið. Ég hafði ekki misst af 3 dögum, ég hafði farið rúm 10 ár aftur í tímann. Sh*t, þetta gat bara ekki verið. Starfsviðtalið sem átti að vera í dag, sem átti að ráða um framtíð mína, allt farið í bál og brennu. Hvar var ég eiginlega?.. Var ég í New York?
Ég hljóp að næsta leigubíl, en leigubílstjórinn virtist ekki taka eftir því að ég ætlaði inn í bílinn. En inn fór ég samt. Spurði hann hvar við værum, í New York. Ég bað hann um að keyra mig að heimili mínu, þar sem ég hafði allavega átt heima daginn áður. Ég hljóp upp stigaganginn og reyndi að opna, bankaði þar sem ég fann engan lykil í vasa mínum. Afsakaði mig þegar eldri maður kom til dyra, sagðist hafa farið dyravillt. Þegar ég tók í hurðahúninn á útidyrahurðinni í byggingunni, og eins lygilegt og það var, datt hann af. Ég reyndi að setja hann aftur í, en það heppnaðist svo vel að ég heyrði hurðahúninn hinu megin á hurðinni detta niður í tröppurnar. Ég var föst.
Það var engin önnur útidyrahurð, svo ég gekk að öllum dyrum og bankaði, en enginn virtist vera heima. Á efstu hæð ætlaði ég að banka, en þar var hurðin ólokuð, ég gekk inn heldur hrædd, en vonaðist eftir að sjá síma einhverstaðar þarna. En í hvern gæti ég hringt?
Ég fann símann, en kom auga á snúru sem var slitin. Þá var það farið í vaskinn. Það heyrðist hljóð úr hurðinni. Ég hafði skilið hana eftir meira opna en hún var áður en ég kom að henni. Það var umgangur, ég faldi mig uppvið næsta skáp sem ég kom auga á.
Ég sá svartan skugga, það var maður, hár maður. Hann hélt á einhverju, þegar ég loksins áttaði mig á því kæfði ég ópið sem var að myndast. Hreyfði mig ögn og púmm.


Ég missti undan mér lappirnar, og um leið vaknaði ég. Leit á klukkuna og svo á símann, þakkaði Guði fyrir að það væri 12. júlí, klukkan að ganga 01.00 að nóttu til. Ég fór inn í eldhús, náði mér í vatnsglas og þambaði úr því. Gekk inn í rúm og sofnaði sátt, ég hafði morgundaginn fyrir stefnu.

... ég ætlaði að fá þessa vinnu.