Der linkshänder collegeblock

Ég er farin að hallast að því að ég þurfi alltaf að vera aðeins öðruvísi í öllu sem ég tek þátt í. Í stærðfræðitíma í dag, fyrsta skóladag minn sem 10. bekking, kvartaði ég örlítið yfir bókinni, sem er einfaldlega ekki gerð fyrir örvhenta. Blöðin annaðhvort skerast í hendurnar á mér eða þá að gormarnir geri útaf við mig.
Eva sagði mér að það væri til stílabók fyrir örvhenta. Ég fór út í búð með mömmu sem var búin að margsannfæra mig um það í gær að það væri sko til alveg hellingur af ónotuðum bókum heima, alveg fullt. Komumst að því, þar sem gormabækur eru æskilegar og annað óæskilegt, að það var til ein stærðfræðibók og ein stílabók. Sem betur fer var bara einn tími í dag sem átti að nota venjulega stílabók, þar sem að ég nennti ekki að vera að færa yfir og þessháttar.
Stærðfræðibókin kom mér til að kvarta, enda er ég þverugur kvartari sem fer í taugarnar á öllum, svo mikið er víst.

Ég fór út í búð með mömmu og keypti þar svona eindæmum fína, fína Der linkshänder collegeblock reiknibók. Reyndar ekki eins og er hér til vinstri (takið eftir því, vinstri!). Fann ekki mynd af bókinni, en þessi er mjög lík.

Ég, endalausi matargikkurinn, vitleysingurinn, barnið, listamaðurinn, áhugaljósmyndarinn, unglingurinn, áhugaleikkonan með meiru skráði mig í mat, skólamat! Loksins er verið að fara að venja litla barnið og kenna því að éta. Þó fyrr hefði mátt vera!

Við fjölskyldan komumst af því eftir 4 daga samveru, mínus Axel, getum bara engan veginn þolað hvort annað. Sædís er flutt út, Axel er hálfur heima og hér sit ég sem fastast - en á þó skammt eftir, á heildina litið a.m.k.!

Þangað til næst,
KNÚS

Spegill, spegill hermd þú mér...

Ég skrifaði þessa færslu fyrir tveimur mánuðum síðan, mig langar að birta hana hér aftur, smá innsýn í líf mitt.
Annars er ég komin heim og fer í skólann á morgun, ég komst inn í tónskólann og byrja þar á fimmtudaginn....
- Mér fannst þessi færsla ekki fá alveg nógu mikla eftirtekt.



Er ég var 8 til 11, 12 ára hugsaði ég oft voða lítið fyrir útlitinu, mér var nákvæmlega sama í hvaða fötum ég gengi. Á meðan það væru ekki rosalega þröng föt, enda var ég og er svolítið búttuð.
Ég hafði aldrei viðurkennt það fyrir sjálfri mér að ég væri ekkert síðri en hinar stelpurnar í bekknum þó ég væri ef til vill þyngst, rauðhærð og með búttaðasta andlitið.
Á þessum tíma leið mér svolítið illa vegna þessara vandamála, þó svo að mér leið bara illa eftir á. Ég skildi ekki hvaða árátta það væri, að vera þyngsta stelpan í bekknum.
Ég hafði það ekkert betra en hinar stelpurnar og á þessum tíma fékk ég sjaldan ný föt og gekk bara í gömlum fötum af hinum og þessum. Enda yngst og alltaf er nú gott að nýta það sem ekki var ónýtt og ekkert mikið að.
Ég get alls ekki sagt að krakkarnir í bekknum hafi eitthvað strítt mér enda flottur hópur misflottra krakka, en þó mjög samheldur á flesta vegu. Eins og ég segi þá var mér aldrei strítt neitt svo ég viti, aldrei sagt neitt ljótt við mig, ekki beint þá.
Ég var örlítið lítil í mér, og fannst allar vinkonur mínar svo mikið sætari en ég. Þegar ég fór að eldast og já fór að hafa einhvern alvöru áhuga á strákum flutti Rafn hingað austur á Höfn. Það er nú ekki frásögu færandi hvað pilturinn var hrikalega vinsæll og féll vel í faðm bekksins. Hann hafði nú alveg auga á stelpum eins og margir vita, og var með einhverjum þeirra. En það eru nú liðnir tímar og þó.
Á einu stelpukvöldinu, eða réttara sagt morguninn eftir hringdum við í hann, annað hvort í 6. eða 7. bekk. Og spurðum hann hverjar honum þótti sætar, og það voru nefnt nöfn og hann sagði annað hvort hreint út sagt já eða nei. Þegar var spurt um mig þá fékk ég að heyra að Rafni fyndist ég sæt, og þið getið ekki ímyndað ykkur hvað mér leið vel við þetta EINA já!

Mér finnst í dag óttalega gaman að hlæja að myndunum af mér síðan ég var 8-11 ára, enda hriiiiikaleg bolla og svo tók ég alltaf sjálfsmyndir ótrúlega fersk á morgnana. Ég viðurkenni það fúslega að það er ótrúlega erfitt að festa góð móment af mér á filmu, hvað þá svona tæknivænan kubb.

Á tímabili fannst mér tilveran svo skrítin, ég gat bara horft á hendurnar, og niður fyrir mig. Að horfa framan í mig er að sjálfsögðu vonlaust nema að ég hafi eitthvað sem endurspeglar andlitsvöxt minn. Tíminn flaug framhjá mér eins og geitungur, sumir dagar sárir en ég sætti mig þó við það að vera neitað af bestu vinkonum mínum. Svona var það bara, ég VAR alltaf þriðji hlekkurinn allstaðar, passaði engan veginn inn í vinahópa. Ég leit alltaf út fyrir að vera eitthvað tröll hliðin á vinkonum mínum, upp á hæð að gera. Eini hrikalegi rauðhausinn og hef nú fengið það komment að það hafi kviknað í hausnum á mér - ha ha, voðalega mikill húmor.
Ég veit ekki hvort ég hafi lent beinlínis í einelti, því ég sagði bara já og amen við öllu því sem sagt var, ef ég spurði vinkonur mínar hvort ég fengi að vera með. Þá fékk ég oft það svar að þessi stelpa vildi ekki hafa mig svo þannig þurfti það að vera. Þegar einhverjir vildu fara út í fótbolta, en ekki ég, þá var bara skilið mig eftir einhverstaðar eina. En í öðrum tilfellum þegar einum úr hópnum vildi ekki fara, en ég vildi fara, þá var það endilega bara hætt við svo ekkert varð úr því.
Þegar einhverjir ákváðu að sofa saman, þá var oft reynt að halda því svo tilnefndu leyndu fyrir mér, og ef ég komst að því og spurði hvort ég fengi að vera með fékk ég oft ,, æ, við vorum búnar að ákveða að vera einar ".....

Yndislegur félagsskapur, I know...

Ég tala bara við þrjár vinkonur mínar í dag sem eru æskuvinkonur mínar af einhverju viti, frekar leiðinlegt, en þegar maður hentar engan veginn inn í hóp. Sem er þar af leiðandi í svona litlu hverfi sem allir þekkja alla og sjaldan kemur nýtt fólk til að kynnast, verður maður frekar útundan og eignast ekki vini fyrr en maður fer utan bæjarins. Í mínu tilfelli leita ég upp, til eldri aldurshópa sem kannski geta sett sig í spor mín. Ég er öðruvísi og ég reyni ekki að skafa ofan af því, né gera mál úr því, reyni heldur ekkert að breyta mér því að ég vil vera sú sem ég er. Ef fólki líkar ekki við mig, þá oftast nær þolir það mig ekki, en ef fólk líkar vel við mig þá þykir mér oft mjög vænt um þau.

Héðan kemur ein hrikalega flott leikkona, Ólafía Hrönn, eða Lolla eins og hún er kölluð, og hver kannast ekki við hana?
Hún gekk þessi sömu spor og ég, byrjaði í Leikfélagi Hornafjarðar og varð stórt merki í íslenskri leiklist. Ég hef oft séð hana hérna á heimaslóðum enda fallegasti fjörðurinn og fullt af indælu fólki.

Framtíðarplön mín eru að flytja héðan úr krummaskuðinu, læra eitthvað mikilsfenglegt og gera eitthvað stórt úr sjálfri mér. Því ég er öðruvísi, ég er ekki venjuleg, ég er ekki ein af þessum stelpum sem tísta yfir einhverju fáránlega ljótu ( þegar er gert lítið úr öðrum ).

Mig langar ekki að verða knattspyrnukona, þó að ég líti mjög upp til Þóru B. Helgadóttur, enda er hún einn besti kvenmarkmaður sögunnar, bæði þeirrar íslensku og alheims.
Ég hef margt annað mér til fóta lagt, svo ég ætla ekki að ganga þann veg að reyna eitthvað sem ég get ómögulega. Félagsskapurinn er ágætur, en ekki fyrir mig.

Núna er ég lít í spegilinn horfi ég á andlitið á mér og hugsa, hvað verður úr þessari manneskju. Það er framtíðarinnar að vita, og mitt að komast smátt og smátt að, ég verð að viðurkenna það að ég get ekki beðið eftir því að verða fullorðin og sinna mikilvægu starfi í samfélaginu. - Þó það sér mjög mikilvægt að eldgömlu myndirnar endist lengur, þá vil ég sinna einhverju aðeins merkilegra.

Takk fyrir mig.

ÁFRAM ÍSLAND!

Vildi bara lýsa því yfir að ég sofnaði við Ólympíuleikana og vaknaði við öskrin í Adolf Inga að ég held, þá voru íslendingar að skora fyrsta markið, svo ég sast upp og fylgdist með, brosti og hló af vitleysunni og táraðist við að horfa á piltana okkar fagna.... yndislegt alveg hreint !

Annars læt ég mig hverfa fram á þriðjudag, eða það held ég, Sædís sys er að flytja í bæinn í Háskóla, barnasálfræðingur ætlar hún sér að verða. Við ætlum ég og foreldrar mínir að fylgja með og ég verð skilin eftir á morgun á Menningarnótt með vinkonum mínum, Salóme og Rakel. Ætla að reyna að hitta á eitthvað fólk, m.a. kannski hana Signý vinkonu mína og "frænku".......

Þið megið endilega, kæru bloggvinir og þið sem ég þekkið pikka í mig á Menningarnótt þótt það muni reynast erfitt, en allir taka eftir mér.... ekki vera feimin!

Eigið æðislega helgi

E.S. Ég setti inn umsókn í Tónskólann, svo að nú bíð ég bara eftir svari... trommusettið er fyrir valinu

E.E.S. Ég sagði einnig upp stöðu minni til 7 ára eða eitthvað, markmannsstaðsetningu minni. Ég hætti ekki í fótbolta ( planið, Ragga sem ég sagðist geta sagt þér sko..), en ég er formlega núna byrjuð að spila úti......!!

Áhrifaríkar konur...

Vigdís Finnbogadóttir, Oprah Winfrey, Edda Heiðrún Backman og Queen Latifah eiga það allar sameiginlegt að vera einar af þeim efstu á áhrifaríkustu manneskjur míns lífs listanum mínum. Allar eiga þær það sameiginlegt að hafa ekki hitt mig og ég ekki þær, en það sem mig langaði að ræða var einmitt það!

Ég hef alltaf verið svolítið fyrir fræga og þekkta fólkið, en það hefur dofnað með árunum, ég hef fylgst með Opruh Winfrey og hlustað á Eddu Heiðrúnu frá því ég man eftir mér. Ég lít rosalega upp til Vigdísi Finnbogadóttur útaf sömu ástæðu og svo margir aðrir, fyrsti kvenforsetinn - mig langar til að feta í fótspor hennar.
En annars er Queen Latifah uppáhalds erlenda leikkonan mín, og vel innvafin í helling af uppáhalds leikkonum, en það eru svo miklu minni líkur á því að hitta hana frekar en uppáhalds íslensku leikkonurnar mínar, þær eru margar. Enda eigum við helling af flottum leikkonum og leikurum, en ég hef nú þegar séð þær nokkrar og hitt og á eftir vonandi að leika með einhverjum.

Ég hef reynt að hafa samband við Opruh Winfrey, en enga aðra af þeim - sem kemur eflaust þeim sem þekkja mig best alveg verulega á óvart. Ég lifi í voninni að Oprah svari mér einn daginn!

Annars langar mig til að hitta svo marga, og ég ætla að reyna að hitta alla sem mig langar til að hitta í framtíðinni, ég ætla mér það.
Ég lít upp til svo margra og ég hef hitt það fólk eða mun alveg örugglega hitta á næstunni, vá hvað ég hlakka til!

Núna ætla ég að halda áfram að reyna að lifa í voninni, eða frekar að reyna að ná í Opruh - þá kannski fyrst verð ég þekkt á Íslandi ....

E.S: Ég fór í klippingu, plokkun og litun í dag..... svona okkar á milli

Af því að ég á afmæli í dag!

Þá finnst mér tilvalið að þið hin sendið inn vídjó af ykkur syngja afmælissönginn fyrir mig. Þurfið þess samt ekki, en ég ætla að gefa ykkur gjöf því að ég er lifandi sko, á 15 afmælisdeginum mínum, smá vídjóblogg aftur.
Vanda mig aðeins meira núna og ætla að lesa einhverja pistla eftir mig og klippa saman!


Vídjóið er komið, hír jú gó!