Litla ég...

Jóna bloggvinkona mín veitti mér innblástur fyrir þessari færslu, svo þakkið henni, því þetta er enn ein röflfærslan!
Hún var að skrifa um ófarir annarra og spurði svo um sögur um ófarir annarra, en ég hef bara mínar eigin, svo ég ætla að deila þeim með ykkur.

Í íþróttahúsinu hér á Hornafirði eru stigarnir upp í áhorfendastúku vel steyptir og sömuleiðis áhorfendastúkan. Í fyrra þegar það var til efsti flokkur körfuboltaliðsins hér á Höfn, þá voru þeir eitt sinn að keppa. Eftir leik er ég að fara, ég er á sokkunum og er á leiðinni niður í stiganum, tek eftir smá bleytu ofarlega í stiganum og er ekkert að kippa mér neitt upp við hana.
Stíg svo niður og í bleytuna, renn svo á rassinum alla leið niður á gólf, og sat þarna grátandi úr sársauka ( og viðbrögðum ).
Þar verðskuldaði ég einn risamarblett á vinstri rasskinn og vildi voða fáum sýna, enda ótrúlega óþægilegt.
En þarna var ég sko heppin að hafa ekki lent á rófubeininu, enda hefði ég líklegast rófubeinsbrotnað vegna fyrri hrakfalla minna.

Þegar ég var örugglega um 7-10 ára, fyrsta skipti sem ég hafði komið í Perluna svo ég muni. Þá hafði mamma keypt ís handa mér og við vorum á leiðinni niður í stiga. Ég var rosalega upptekin af þessum ótrúlega góða ís og var á einni af seinustu tröppunum að næstu hæð að neðan.
Ég datt niður og missti ísinn minn, og auðvitað fór litla stelpan að skæla, enda ísinn ónýtur og litlunni mjög brugðið.
Mamma var aðeins á undan mér í stiganum og auðvitað huggaði litla skinnið og þarna var líka kona sem var rosalega góð við mig. Hjálpaði mér upp og svona, gáði að mér. Ég man ekki eftir andlitinu, en ég vil þó þakka henni fyrir.

 Mörg höfum við nú upplifað það að týnast í stórverslunum. Ég var mjög móðursjúk og er reyndar enn ( en það er allt annað mál..). Þarna vorum við, í Blómaval eða Garðheimum, þið vitið hvar svarti páfagaukurinn er og var alltaf, sem flautaði á eftir fólki ( og líka ömmu mína meðaltaldna!).
Ég hélt ég hafði týnst þar, og var með tárin í augunum, æddi út að leita að þáverandi bílnum hans hafa, silfurbláan RAV bíl. Alveg snöktandi gekk ég aftur inn, því leitina bar engan árangur.
Þá kom eldri kona til mín og spurði hvað amaði að, og ég lét hana vita að ég vissi ekki hvar fólkið mitt væri. Hún gekk með þessa litlu grátandi, rauðhærðu telpu smá spöl í búðinni.
Þarna var þá fólkið mitt, gat verið! Þau þökkuðu konunni fyrir og ég vil þakka henni núna.

 
En ég get endalaust talað um sjálfa mig, hvað sem það er, í alvöru talað!

Svo vil ég endilega segja ykkur frá því hvað ég er búin að vera að hlusta á síðustu vikur. Ég rakst á hana hérna á blogghringnum mínum,  Signý heitir sú stúlka, tónlistin hennar er ótrúlega góð!

En ég segi þetta gott í bili, puttarnir eru búnir að fá sýna útrás....

Knús

Athugasemdir

[Jóna Á. Gísladóttir, 15.6.2008 kl. 01:40]

Þú ert nú meira rassgatið híhí

[Róslín A. Valdemarsdóttir, 15.6.2008 kl. 02:37]

Bókstaflega meirað segja

[Jóhanna Magnúsar- og Völudóttir , 15.6.2008 kl. 08:35]

Hahaha...sé þig í anda renna niður með ísinn .. æ,æ,æ, ..það á ekki að hlægja að svona krúttum!  .. Vonandi ertu búin með ,,detta á rassinn" kvótann!

[Guðrún Emilía Guðnadóttir, 15.6.2008 kl. 09:53]

Þú ert yndisleg, en hlógu ekki margir er þú dast niður stigann í íþróttarhúsinu,
Ég hef það ætíð á tilfinningunni þegar ég húrra niður úti á götu eða eitthvað að það sé hlegið að mér, afar vandræðalegt.
Einu sinni datt ég út úr jeppanum mínum, það var ísing á stigbrettinu, ég hugði ekki að því , setti löppina á brettið og PÚMM!!!! lá á götunni eins og bjáni og ekki nóg með það, að svo mikil hálka var á götunni að ég var í vandræðum með að standa upp sérðu þetta ekki í anda, ég hlæ að þessu í dag.
Ég er komin á stasion bíl ætla sko ekki að láta hlæja að mér.
                           Knús til þín Rósin mín
                              Milla. 

[Kristín Katla Árnadóttir, 15.6.2008 kl. 12:02]

Þú ert frábær Rólín mín ég gat ekki annað en hlegið .

Kær kveðja til þín.

[Kristín Katla Árnadóttir, 15.6.2008 kl. 12:03]

Róslín ætlað ég að segja.

[Róslín A. Valdemarsdóttir, 15.6.2008 kl. 13:56]

Jóhanna, sá kvóti er ekki alveg búinn, mér hefur tekist það á fótboltaæfingum þegar við eigum að gera "skæri" t.d. að ég flýg á rassinn og allar stoppa og hlæja að mér, og það er ekkert smá neyðarlegt!!!

Milla mín, ég held að það hafi ekki margir hlegið, því þetta er hrikalegur stigi get ég sagt þér!! Það er ekkert mál að brotna illa í honum held ég nú, ef maður passar sig ekki.
En ég sé þetta mjög vel fyrir mér, en ég myndi nú ekki hlæja að þessu atviki, frekar hjálpa þér upp. Kannski brosa smá
Knús

Haha, takk fyrir það Katla!
Knús

[Guðrún Emilía Guðnadóttir, 15.6.2008 kl. 15:11]

Rósin mín auðvitað hefðir þú hjálpað mér á fætur, en um leið brosað þó það væri ekki annað en af svipnum á mér, sótrauð af bræði yfir klaufaskapnum.

[Róslín A. Valdemarsdóttir, 15.6.2008 kl. 18:42]

haha, já