Bloggræpa sem vonandi er varið í..

Stundum fæ ég martraðir - sem eru ekki draumar. Þegar ég vakna upp frá þeim vil ég helst alls ekki sofna aftur, hrædd um að mig byrji aftur að dreyma um sama hlutinn. Það kemur oft fyrir að mig dreymi eintóma vitleysu, sem ég skil ekki. Það er kannski alveg andstæðan við mitt raunverulega líf, oft um eitthvað hrikalegt drama. Mig dreymir þó aldrei eitthvað alveg út úr kú, allt sem gæti verið í alvöru.

Aldrei svo að ég muni hefur birst mér í draumi fráfallinn ættingi, þýðir það þá að ég fái ekki heimsókn að handan?

Stundum kemur það fyrir að ég muni ekki drauminn, svo allt í einu þegar ég er ekkert að hugsa, poppar hann upp. Þegar ég sé hina ýmsu hluti, sem viðkoma draumunum, rifjast þetta allt upp fyrir mér og þá man ég kannski draum sem ég hafði dreymt fyrir einhverjum árum. Elsti draumur sem ég man þó er síðan ég var bara oggulítil, þá dreymdi mig ljótan kall sem batt mig og einhvern þá nákominn mér við trjádrumb og ætlaði að saga okkur með stórri vélsög í sundur. Þegar blaðið var alveg að koma að mér, þá hrökk ég upp og læddist grátandi upp í til mömmu og pabba.

"Flash-back" er eitthvað sem manni dreymir, eða sér, og þegar það kemur upp fæ ég hrikalegt sjokk og segi strax ,, flash back!", ótrúlega óþægileg tilfinning.

Þegar er talað um farna ættingja eða vini við mig í persónu, þá missi ég stundum máttinn og fæ hroll um mig alla og oft tárast ég. Ekki veit ég hvers vegna, en eitthvað hlýtur að valda því. Ekki að ég er viðkvæm fyrir þessu eða neitt svoleiðis. Oft þegar ég hugsa til langömmu Sveinu, finn ég það á mér að hún er í kring um mig, og passar mig, ég vona að það sé rétt hjá mér, þar sem hún var góð í að passa upp á fólk.

Ef einhver veit um þetta allt, má hann endilega fræða mig um það. Ég er búin að kíkja á Vísindavefinn enn fæ engin svör þar.

Ég er full af allskonar spurningum og full af innblástri til að skrifa, svo ég vil deila þessum hugsunum með ykkur.

Þið hafið oft heyrt það að nöfn passi oft við manneskjur, og þeir sem heita sömu nöfnum eru eitthvað líkir á skrítinn hátt. Ég þekki þó bara eina nöfnu mína, hana ömmu Rósu. Amma Rósa er að mínu mati einlæg manneskja og góðlát. Ég hef aldrei kynnst henni pirraðri né neitt í áttina að því. Hún gefur öllum séns, og er góð við alla á meðan þeir eru góðir við hana. Hún er þó mjög ákveðin líka og stendur sko harðlega á sínu. Vinkonur mínar sem hafa hitt hana og verið pínulítið í kringum hana sjá strax hvað hún er góð og segja mér hvað þeim finnist hún vera góð, sem er æðislegt.
Ég veit ekki um betri kokk, né bakara en hana ömmu mína Rósu, ef þið borðið ekki eitthvað og hún matreiðir það sama síðan, þá gætuð þið ekki gert neitt annað en að borða það, þar sem að það verður gott hjá henni. Meira að segja ég get borðað fisk hjá henni, sem ég borða voða sjaldan, ótrúlegt alveg hreint!
Hún er líka einnig mjög gjaflynd, alltaf þegar við komum hingað til þeirra bíður hún langoftast upp á nammi, þó maður hafi nú ekki gott af því. Hún bakaði t.d. köku sem mér finnst svo rosalega góð, sem ég smakkaði þegar ég var hér síðast hjá þeim. Án efa ein besta kaka sem ég hef nokkurn tíma á ævi minni smakkað. Heit súkkulaðikaka með ís og jarðaberjum, gerist ekki betra ..

Sú spurning hefur oft komið upp í huga mér, hvort að unglingar í dag fermist bara gjafanna vegna. Ég skil ekki hvers vegna sumir unglingar fermast eingöngu til þess, skrá sig úr söfnuðinum og snýr sér að Vísindakirkjunni eða öðru. Betra hefði verið að fermast Borgarlega eða fermast bara ekki yfir höfuð. Þessa ákvörðun er maður að taka því að við skírn er veitt manni þann vott um að mega ganga til kristinna, margir eru enn óvitar á fermingaraldrinum og misnota þennan rétt sinn. Ég trúi því að Guð hafi sent Jesú Krist til þess að koma því á framfæri sem bera skildi, færa fólki frið og kærleika. Sama er mér hvers kyns Guð hafi verið eða hvernig húðlitur Guðs er. Guð er andi, sem tekur við öllum þeim sem fara frá okkar heimi, og gera þau ýmist að betri manneskjum eða sýna þeim ást og frið.

Skólaganga, þann heiður fá ekki allir sem vilja að ganga í gegnum. En það sem ég vil gera eftir grunnskólann er að fara í nám við Borgarholtsskóla á Upplýsinga- og fjölmiðlabraut. sú braut hentar mér örugglega vel þar sem að þar er líka mikið um verklegt nám í því sem mér finnst skemmtilegt að gera. Eftir Borgarholtsskólann vona ég að ég fái inngöngu í Kvikmyndaskóla Íslands, en þar er ég ekki ákveðin hvaða stefnu mig langar að taka. Kannski eftir það mun ég reyna fyrir mér aðrar námsgreinar, t.d. ættfræði - eða jafnvel stjórnfræði ef það er hægt?

Frægð og frami er eitthvað sem ég þrái og þrái ekki. Mig langar í framtíðinni að hjálpa til hjá landanum, vera ég, sem er talað vel um hjá samlöndum mínum. Þó svo að enginn er dáður og dýrkaður af öllum, þá má koma þannig manneskja, en það verður ekki ég. Ég vil vera manneskja sem er talað vel um, sumir hata ( þá hefur maður einhverja mótspyrnu ) og sumum er alveg sama um. Það sem Rafn kærastinn minn sagði við mig um daginn, er alveg hárrétt. Ýmist hatar fólk mig, eða elskar, það er  enginn millivegur. Núna í dag er ég enn að reyna að koma mér á framfæri eins og þið hafið vel tekið eftir, eignast flotta og skemmtilega bloggvini sem eru sífellt að hrósa mér, sem hvetur mig eindregið að halda því áfram að gera góða hluti.
Ég vil ekki vera fræg útá lúkkið eða hvernig peningamálin standa ( þó ég vona að ég muni bara eiga nóg fyrir mig og mína, ekki endilega moka inn peningum).


Meira var það ekki í bili, ég búin að skrifa alveg nóg, takk fyrir að lesa þetta ef þið nenntuð því, annars ekki!


Knús

Athugasemdir

[Jóna Á. Gísladóttir, 21.3.2008 kl. 01:45]

Get ég fengið þig til að koma og tala við unglinginn á þessu heimili? Hann er 17 ára og skortir allan þennan metnað sem þú hefur. Þú flotta stelpa. Ég er alveg með það á tæru að þér á eftir að takast allt sem þú tekur þér fyrir hendur og þig dreymir um.

[Róslín A. Valdemarsdóttir, 21.3.2008 kl. 01:48]

Ég gæti það ef ég væri ekki að fara til Keflavíkur á morgun Jóna mín, það hefði ekki verið stórt mál.
En takk fyrir þetta

[Óskar Arnórsson, 21.3.2008 kl. 14:58]

Róslind mÍn! Þetta er klassísk lýsing á ungum listamanni sem er að þroskast. Þess hraðar sem þú þroskast, því fleiri "hugsanastorma" þatfti að glíma við. Sama er um drauma. Draumar "hreinsa" tilfinningar og hugsanir. Það er ekki alltaf "lókíg" í þessum "draum-vakandi hugsanastorma ástandi". Surðu bara hvað fullorðinn listamann eða konu sem er og vittu hvort þeir kannist ekki við þetta.

Þetta er bara og börn sem vaxa hratt finna fyrir sársauka. Eða eins og lítið barn sem er að taka tennur. Það grætur af sárauka. Alla vega er þetta all jákvætt sem þú ert að lýsa, en getur verið óþægilegt..  

[Kristín M. Jóhannsdóttir, 21.3.2008 kl. 18:19]

Ég kannast við þessar draumfarir en get ekki sagt neitt gáfulegt um þær. Mér fannst ég samt fá langmest af martröðum þegar ég var barn. Ég man enn eftir draumi sem ég fékk þegar ég var tveggja eða þriggja ára. Ég var úti á þríhjólinu mínu þegar pabbi kom á heti. Eins og allar litlar stelpur elskaði ég hesta og því var ég himinlifandi þegar pabbi greip mig og setti mig á hestbak og við fórum í útreiðatúr. En þegar við komum til baka var búið að stela reiðhjólinu mínu og ég vaknaði grátandi. Á þim tíma var þetta martröð, síðar þurfti nú meira til.

[Róslín A. Valdemarsdóttir, 21.3.2008 kl. 22:56]

Óskar ég byrja á því að leiðrétta þig, Róslín heiti ég..
Skemmtileg myndlíking hjá þér, nokkuð satt bara, þakka þér fyrir þessi orð

Kristín, þessir draumar eru alveg ótrúlegir