Hvað er að gerast á Íslandi?

Þarna sat ég inni í eldhúsi, sötrandi á heimahrærðum Royal-súkkulaðibúðing, já sötrandi. Frammi sat mamma inní stofu og ég heyrði í Stöð 2, Ísland í dag. Agnes og Sigurður, kona sem lætur greinilega ekki vaða yfir sig, og Sigurður sá sem er rosalega rólegur í þessum málræðum.
Mamma lá uppí sófa brosandi með lesgleraugun sín, og ég sat einmitt inni í eldhúsi sötrandi á mínum súkkulaðibúðing, heyrði þessi læti frammi í sjónvarpinu og hlustaði með aðgæti og brosti af og til - Agnes er sko með munninn fyrir neðan nefið!


Hvert er Ísland að fara í dag? fjandans?.... Ísland í dag!

Nú vil ég fá vandamálið sjálft í vandamálinu - hvað í ...... er að gerast? Ég bara skil ekki upp né niður, hliðar eða á ská, og ekki fer okkur fram, það er það eina sem ég veit!

Heimalærdómur...

Árum saman, á skólagöngu minni hef ég komið ólærð í skóla að mestu 15 sinnum á síðustu 9 árum. Ég held ég hafi einhverntíman komin ólærð á mínum yngri árum aðeins með skriftina þar sem ég kunni einfaldlega ekki að skrifa fallega og það bætti nú ekki upp skapið að fá 4-6 á öllum skriftarprófum, af 10. Ég reyndi eins og ég gat, en það er víst bara engan veginn í fari örvhentra að skrifa vel - enda skrifa ég nafnið mitt með hægri upp á töflu með tússpenna mjög vel!

Að vísu eru einkunnir, skelltar niður á blað, tala frá 0 - 10 alveg þokkalega leiðinleg uppsetning. Ég er þessi sem fæ og fékk oftast á milli 5-7,5 í flestu sem ég tek mér fyrir hendur í prófum, sama hvort ég læri vel eða ekkert undir. Auðvitað hefur maður varla áhuga á einhverju sem maður nær engum árangri í, hvort sem maður reynir eður eigi. Það á við um mig í náttúrufræði - hún er alveg lost í mínum augum. Ég er léleg í tungumálum og málfræði, það er bara staðreynd, ég er lesblind á þann máta - ég er góð í íslensku, en kannski ekki endilega málfræðinni. Man af og til hvað 1., 2. og 3. persóna eru, en takið eftir, bara af og til!

Ég er að læra fyrir stærðfræðipróf, jöfnur heitir þetta! Ég veit að ég kann bara nokkuð mikið í þeim, en Sædís var að senda mér einhver dæmi svo ég ætla að bíða og sjá, skoða hvort ég er skarpari en skólakrakki.. ( Ég er það nú varla.. )!

En eins og ég segi, ég get næstum því talið það með öllum puttunum mínum hve oft ég hef ekki mætt lærð í skólann. Við tökum próf ekki með, enda var ég hrikaleg í 8. og 9. bekk út af persónulegum ástæðum - hafði einfaldlega engann áhuga á neinu skólastarfi o.s.frv., o.s.frv.!

Á morgun byrjum við að lesa upp leikritið sem við ætlum að sýna - vonandi samt að ég komist, fer kannski í vinnu ef svoleiðis verður - að slýta humra í sundur....

Ég ætla aftur á móti að læra undir prófið núna, meira, ég ætla að fá góða einkunn!

,, þegar það hringdi inn úr frímínútum og gekk ég upp í tíma, og brosti þegar ég sá þetta flotta andlit uppstillt upp á vegg "..

Það hefur margt fengið mig til að brosa mínu einlægasta brosi í byrjuninni af þessari viku - og aðeins tveir dagar búnir, svo þetta er alltsaman ein stór framför.

Í gærkvöldi horfði ég með stjörnur í augunum á tvo flottustu þættina á Íslandi í dag, Svartir Englar annarsvegar og Dagvaktin hinsvegar. Mikið ofboðslega eigum við flott fólk - því er ekki að leyna. Á meira að segja "skyldfólk" í báðum þáttum, rauðhærða sko leikkonan hún Sólveig Arnarsdóttir, bara flott í Svörtu Englunum. Í gær sá ég svo hana Lollu í annað skipti á skjánum í Dagvaktinni, Ólafía Hrönn kom mér svo sannarlega á óvart og fékk mig til að næstum gráta af hlátri - konan er hreint mögnuð! Hún er líka "skyld" mér þar sem hún ólst upp hérna á Hornafirði, svo var besti vinur minn hann Blámann sem ólst upp með mér. Þ.e.a.s. Jóladagatalið sautjánhundruðogsúrkál sem klikkar aldrei, um Blámann og Ísafold sem eltast við gullkistuna, við vondu konuna sem fór svo verulega í taugarnar á mér þegar ég var lítil. Mig minnir að mamma hafi sagt mér að sá maður væri líka Hornfirðingur - horfði einmitt á mig og fullt af öðrum ásamt fullt af öðrum í kassabílaralli hérna fyrr um árin.

Ég hef oft gengið upp og niður stigann í Heppuskóla, skólanum sem ég er að klára núna, og svo oft er mér litið á gamla skólamynd, þar sem er hausmynd af hverjum og einum nemanda og kennurum, og undir hausmyndunum er nafn þeirra. Ég man alltaf eftir einu sérstöku nafni; Ólöf Jónsdóttir. Andlitið er allt of kunnuglegt, en nafnið bara passar ekki við andlitið, ég spurði einn kennara hvort þetta væri ekki sú eina og sanna Ólafía Hrönn, og fékk það svar að það hafi einfaldlega bara verið skrifað vitlaust nafn!
Ég er að ganga sömu ganga og þessi fræga leikkona, 5 daga vikunnar og hef gert í tvö ár, og aldrei þorað að spyrja að þessu. Þessari einni spurningu - þorði það ekki!

Alltaf er meira og meira að ýta undir það sem mig langar að gera,þegar það hringdi inn úr frímínútum og gekk ég upp í tíma, og brosti þegar ég sá þetta flotta andlit uppstillt upp á vegg - Ólafía Hrönn er ein af þeim sem gefur mér von. Sólveig líka, TAKK

Innsýn í líf ungrar stúlku, unglingsstúlku..

Ég er tóm. Alveg galtóm. Ég er búin að hafa þennan glugga opinn í allan dag og ætla mér alltaf að skrifa eitthvað skemmtilegt og merkilegt. En allt kom fyrir ekki, út vilja orðin ekki fara lengra en að höndunum, hugsanirnar ná ekki niður í fingurgóma svo út koma leiðinlegar kvillur.

Ég sat einu sinni í íslenskutíma í fyrra, upp við vegg og sneri að öllum krökkunum í stofunni, með tónlistina í botni í eyrunum svo ég gæti einbeitt mér. Einbeitt mér að færa hugsanir mínar niður á blað, blað sem ég henti fyrir slysni um daginn. Ég ætlaði að eiga það en allt kom fyrir ekki, ég henti því sjálfmeðvituð í ruslakörfuna sem hefur verið farið með út í rusl. Minning sem ég á aðeins skrifaða á tölvutæku formi, og er mikið skiljanlegri á þann hátt - en ekki jafn þýðingarmikil.
Stundum er það gott fyrir mann að líta aftur á bak inn í fortíðina, sama hvað á dvein, á hvaða tímapunkti í lífinu. Hvernig ég hefði frekar farið að þessu, en fór þó í aðra átt. Hvernig ég vildi segja hluti, en sagði þveröfugt.

Þegar einar dyr lokast - opnast yfirleitt tvær aðrar í staðinn.

Ég skrifaði þetta 7. febrúar 2008, snemma í ár s.s. , mér líður betur síðan þá, mér fer fram.

 Hér sit ég með bekknum mínum í íslenskutíma. Ég er búin að vinna vel í Smáorðum svo ég fékk leyfi til að skrifa. Þetta er fyrsti tíminn í dag og margir illa sofnir, aðrir frekar dofnir. Ein sem snýr sér aftur að mér og syngur með iPodinum mínum, þessir krakkar eru öll frekar fjölbreyttir, mismunandi háralitir, hæðir, andlits föll og síðast en ekki síst persónuleiki. Áhugamálin vanta ekki, hestar, fótbolti, körfubolti, frjálsar, fimleikar, söngur, tónlist, teikningar, dýr og svo margt annað. Allir krakkarnir sem eiga framtíðina fyrir sér, t.d. söngvari, hestakona, fótboltafólk, körfuboltamaður, bóndi, arkitekt og svo er það ég sem ekki er alveg búin að ákveða mig. Suma er mjög auðvelt að pirra algjörlega óvart. Þessir krakkar eru ýmist ágætir vinir mínir, og aðrir betri. Samheldari bekk hef ég ekki vitað um. Flest hef ég vitað af og þekkt síðan í 1. bekk. Flestir krakkarnir hafa verið með mér í bekk frá því í 3. bekk.

Og lengra komst ég ekki því hringt var út í frímínútur.

Núna kemst ég ekki lengra vegna heimalærdóms - hef brennt mig á því nokkrum sinnum í dag að byrja að læra. Pönnukökubakstur gekk framyfir lærdóminn - enda brögðuðust þær líkt og himnasending ef það er ekki of sæt lýsing...

Knús & kram

Hvernig er þetta hægt?

Íslenska landsliðið stóð sig rosalega vel í seinni hálfleik, og ef Þóra hefur ekki verið afberandi góð, þá veit ég ekki hvað. Annars get ég voða lítið sagt, leikurinn var að mestu leyti rosalega jafn, svo ekkert er við því að segja. Bara; Áfram Ísland, sama hvað á dynur. Vonandi komast þær nú samt inn!

En fyrst það er svona rosalega fallegt veður og gott, ætla ég með mömmu á eftir að taka ljósmyndir, vonandi að það koma einhverjar almennilegar út úr þessari ferð, og ef svo verður skal ég með sanni sýna ykkur afrekið!

Knúsar og kram